Такааа, като деца обичахме да се правим на индианции да преминаваме по една тръба над напоителния канал на село, има няма 3 метра над водата и папурите. Стига с въведението.
В събота се разхождахме по Средна Гора и на пътя ни едно дърво, паднало над деренце с рекичка. Много сгодно, нали? Еми как да го пропуснем. Хвърлих се с главата напред, ще го минавам бързо

Да, ама малко след средата (4-5 м от началото) се "спеках"

Много дълго се оказа това дърво! И ни напред, ни назад. Постоях малко така, слушайки окуражителни те думи на спътниците ми:"Айде, мамо вярвам ти!", "Вземи една пръчка да се подпреш!", "Не бой се ще те хвана!"и "Аре, стига се лигави, че детето те чака!" 202 (Мони беше тръгнала след мен, стоеше по средата на дървото ме гледаше с учудване) и тем подобни
Събрах кураж, приклекнах с треперещи крака, възседнах дървото и продължих по-спокойно! Струва си емоцията! Опитайте

Хайде, кой е наред сега?!
